Dzierglica do odrywania główek nasiennych.
Kijanka do oddzielania nasion.
Cierlica i międlica do łamania wysuszonych łodyg lnu.
Szczotki do wyczesywania paździerzy i rozdzielania włókien lnu.
Przęślice do przędzenia.
Wrzeciona do nawijania uprzędzionych nici.
Kołowrotek poziomy.
Kołowrotek pionowy.
Motowidła.
Zwijak.
Len jest odporny na przymrozki, tak więc trzeba wsiać go jak najwcześniej, by uzyskać lepsze włókno. Po zimie ziemia jest wilgotna, a rośliny są odporne na szkodniki. Dużo czasu zajmuje plewienie, które należy wykonać kilkakrotnie. Len kwitnie na niebiesko, około 2 – 3 tygodnie po okwitnięciu wyrywa się go razem z korzonkami, by włókno było jak najdłuższe, jest wtedy najlepszej jakości, a nasiona dojrzeją nawet po zbiorze. Len oczyszczamy z chwastów podczas wyrywania i układamy według długości łodyg. Potem len suszymy.
W Bliżynie i okolicy len był suszony powiązany w małe snopki i po 3 – 4 sztuki układany w kopki. Po wysuszeniu oddzielano główki nasienne od słomy. Układano snopki bez rozwiązywania na płachtach lnianych w stodole na klepisku i tłuczono kijankami, by pozbawić włókno paździerzy, później należało len poddać roszeniu. Tam, gdzie był dostęp do wody, len moczono, gdy w pobliżu nie było żadnego zbiornika wodnego, rozścielano go na polu, by się rosił około 5 tygodni podczas sprzyjającej pogody. Kiedy słoma z żółtej stawała się szara, len zbierano i suszono w ziemnych piecach za wsią w osłoniętym przed wiatrem miejscu, pilnując, by nie spłonął. Po wysuszeniu można było przystąpić do oddzielania włókna od paździerzy. Robiono to przy pomocy międlicy i cierlicy. Międlica łamała zdrewniałą część łodygi, a cierlica usuwała paździerze. Czasami pomiędzy międleniem a tarciem len dosuszano, aby łatwiej usuwały się paździerze. Czesanie na szczotce z metalowymi nabitymi na deseczkę kolcami było ostatnią czynnością przed przędzeniem. Posegregowane według jakości i długości włókna przędziono na przęślicy lub kołowrotku.
Dziewczęta wspólnie zbierały się, by razem prząść, przychodzili wtedy i chłopcy, niestety zdarzało się, że przęślice szły w kąt, a czas schodził na figlowaniu i różnych grach towarzyskich. Przed powrotem do domu, by nie dostać bury, że nic się nie zrobiło, pomagały sobie razem przędąc na kołowrotku.
Rosnący len.
Wyplewiony len.
Kwitnący len
Dojrzały len
Len suszący się w kopkach
Roszenie lnu
Wysuszony len
Len wymiędlony i wyczesany
Lniany ręcznik
Uprawa lnu na terenie regionu świętokrzyskiego była powszechna. Materiały fabryczne były tu mniej popularne, a ubiór prawie w całości wykonywano z samodziału.
Starsi mieszkańcy pamiętają jeszcze lniane ubranie do codziennego użytku i jego uciążliwość, gdy zmokło i sztywne potrafiło zetrzeć ciało do krwi i dobrodziejstwo w czasie upału. Chorego owijano w lniane prześcieradło, by len wyciągnął gorączkę. Lniana szmatka musiała znajdować się przy dziecku, gdy podawane było do chrztu.
Dawniej prawie w każdej chałupie znajdowały się krosna i len uprawiany był powszechnie. Uprzędziony na przęślicy lub kołowrotku, kraszony lub w naturalnym kolorze, tkany na krosnach był materiałem na portki, koszule i płachty. Dziewczęta nosiły lniane sukienki. Szarą nicią wyszywano stębnówki przy męskich koszulach. Z kraszonego na różne kolory wykonywano kapy, przykrycia na łóżka. Przez kombinację kolorów w osnowie i wątku wyrabiano wzory w kratkę. Pełne harmonii barwnej pasiaki zachwycają swoją urodą do dziś. Wąskie pasy (60 – 80 cm.) zszywano ręcznie, aby uzyskać szerokie płachty.
Chodniki ze szmatek wykonywano początkowo na osnowie lnianej, z czasem zastąpiły je łatwo dostępne i tanie fabryczne nici bawełniane. Chodniki powstawały z ubrań , których nie dało się już na nic innego przerobić. Szmatki na chodniki cięto przez cały rok. Tkano w czasie postu, starając się zdążyć przed świętami. Tkaczki wyrabiały pasiaste tkaniny, mierząc szerokie paski patykiem, a mniejsze licząc ilość nitek wątku. Derki na konia robiono z najgorszych szmat nie dobierając kolorów.
Koszula lniana, wyk. nieznany, Nowy Odrowążek
Zapaska wełniana na osnowie lnianej, wyk. nieznany, Odrowążek
Płachta lniana, dywon – wyk. Stefania Żak , Kopcie
Chodnik – wyk. Leokadia Okła, Nowy Odrowążek
