Dawniej na wsiach warsztaty tkackie znajdowały się w bardzo wielu chałupach. W gminie Bliżyn krosna wykonywane były z twardego drewna dębu lub buka przez miejscowych stolarzy. Składały się z  dwóch krośnic połączonych dwoma spunami, dwóch nicielnic zawieszonych na rączkach i z przymocowanych do nich pónozy. Osnowa przechodziła pomiędzy wałem nadawczym /nowojem/ a wałem odbiorczym, na który nawijana była tkanina. Napiętą osnowę utrzymywał prosty mechanizm blokujący. W nowoju był to kij natomiast wał z tkaniną trzymało urządzenie złożone z deseczki z otworami i listewki z kołeczkiem. Nici przechodziły przez dwie nicielnice i płochę umieszczoną w bijadle. Po przełożeniu każdej nitki wątku przybijano nim tkaninę. Bardzo precyzyjną pracą było zakładanie osnowy do krosien. Każda nitka musiała trafić w odpowiednią kobyłkę nicielnicy i szczelinę płochy. Nieparzyste nitki do jednej nicielnicy a parzyste do drugiej. Potem obie nitki wkładano do szczeliny między trzcinkami płochy. Jeśli gdzieś był błąd, tkanie było niemożliwe i całą pracę należało zaczynać od nowa. Przy przewlekaniu osnowy zwykle tkaczki sobie pomagały, łatwiej było zauważyć błąd i w porę go naprawić. Osnowę przywiązywano do tzw. płócienka, które nawinięte na wałek nie powodowało strat w niciach osnowy.

Czasami  można jeszcze znaleźć ludowe krosna. Aby nadawały się do tkania muszą posiadać wszystkie elementy.

Boki krosien na których opiera się cała konstrukcja.

Części łączące boki.

Kliny i kołeczki.

Elementy składające się na bidło. W bidle umieszczamy płochę czyli grzebień do przybijania wątku.

Bloczki do nicielnic.

Płocha i nicielnice.

Krosna składamy według znaków i symboli znajdujących się na drewnianych elementach.

Podnóżki.

Wał osnowowy, na który nawiniemy nici na osnowę i tkaninowy do nawijania utkanego materiału.

Deska do siedzenia przy pracy na krośnie.

Czółenka.

Krosna przygotowane do pracy.

Blokada wału osnowowego.

Blokada wału tkaninowego.